Δεν είναι λίγες οι φορές που είχα πει μέσα μου: "Θα
ήθελα και γω να ζήσω κάποιες ιστορικές στιγμές που όταν γεράσω θα τις λέω στα
εγγόνια μου (άμα κάνω) και θα κάθομαι με τις ώρες να αναπολώ τα γεγονότα του
τότε. Να τα βλέπω στο βιβλίο της ιστορίας των παιδιών μου και να ξέρω ότι εγώ
τα έζησα από κοντά.
Μέχρι φέτος είμασταν τόσο φλώροι που η μόνη σελίδα που
«γράψαμε» στην ιστορία αφορούσε την οικονομική κρίση, την τρόικα, το ΔΝΤ, το
μνημόνιο και το χρέος. Θα με ρωτάνε τα εγγόνια μου κι εγώ θα τους λέω για τον
Στρος Καν, τον Όλι Ρεν, τη Μέρκελ, το έλλειμα και το ΑΕΠ; Τον μπούλο!!!
Καλύτερα να τους λέω για τη διάσωση του ιρακινού λαού που
πραγματοποίησαν οι αμερικάνοι και για το θρίαμβο της Παπαρίζου στη
Γιούροβίζιον.
Τα μόνα που προσπάθησαν να κάνουν κάτι ήταν η εξέγερση του
2008 και η τεράστια πορεία του Μαίου του 2010 που δυστυχώς και τα δύο
κουκουλόθηκαν από τα ΜΜΕ και παρουσιάστηκαν ως “ξύλο μεταξύ ορισμένων
κωλόπαιδων που καίνε ότι βρουν και των κακόμοιρων των αστυνομικών που βάζουν σε
κίνδυνο τη ζωή τους για να σώσουν τις περιουσίες των μικρών καταστηματαρχών της
Ερμού – βλ. Zara”
Έτσι ο μέσος Έλληνας
που ζει στον κόσμο της τηλεόρασης δεν κατάλαβε τίποτα και είδε τις διαδηλώσεις
και τις απεργίες ως μια ταλαιπωρία αφού δεν μπορεί να βρει ταξί και ούτε να
παρακολουθήσει τις τρομερές πολιτικές αναλύσεις του Γιάννη Πρετεντέρη κάθε
βράδυ.
Όλα αυτά μέχρι που ήρθε το 2011. Εξεγέρσεις σε όλη την
Αφρική. Αίγυπτος, Συρία, Υεμένη και Λιβύη είναι μόνο λίγες από τις χώρες που
εξεγέρθηκαν. Τέλεια λέω. Αυτό ίσως και να μείνει στην ιστορία.
Έπειτα οι Ισπανοί εξεγέρθηκαν κι αυτοί, μετά οι Γάλλοι, οι
Έλληνες(επιτέλους), οι Ιταλοί, οι Πορτογάλοι και γενικότερα όλοι οι Ευρωπαίοι.
Ακόμα και οι Ισραηλινοί!
Εμείς εδώ είδαμε να στήνονται σιδερένια τείχη, είδαμε
«αστυνομικούς» να χτυπούν γέρους και παιδιά, είδαμε πάνω από 600 τραυματίες σε
μία μέρα, είδαμε ανθρώπους να ξανάφωνάζουν «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», είδαμε
συγκεντρώσεις σε κάθε πόλη της χώρας, είδαμε διαδηλώσεις περισσοτέρων από
400.000 ανθρώπων και είδαμε τη δημοκρατία να αναβιώνει στον τόπο που γενήθηκε.
Ακολούθησαν διαδηλώσεις σε Χιλή και Αργεντινή και βίαια
επεισόδεια στη Μ. Βρετανία. Όλα αυτά μέχρι τον Αύγουστο, με τη συνέχεια να
αναμένεται πιο εντυπωσιακή και πιο ιστορική...
Έτσι θα μπορέσω να πω και εγώ στα εγγόνια μου: «Έζησα από
κοντά την παγκόσμια επανάσταση του 2011. Ήμουν κι εγώ στο Σύνταγμα»
Αύγουστος 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου