Άντε, να φεύγουμε από τις πόλεις σιγά-σιγά...

Στις πόλεις ρε φίλε, δε ζεις. Επιβιώνεις.

Αντικρίζεις γύρω σου εκατομμύρια ανθρώπους τόσο βαρετούς, τόσο μίζερους και τόσο "παραιτημένους" από τη ζωή, που καταλήγεις να στρέφεις το βλέμμα σου στα φριχτά, πανομοιότυπα κτήρια και να σκέφτεσαι πως είναι σαν να μην τέλειωσε ποτέ η κατασκευή τους, πως δεν είναι δυνατόν να εργάζονται τόσοι άνθρωποι (αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί, εργάτες κ.λπ) για τόσους μήνες και στο τέλος να βγαίνει αυτή η μπούρδα, ενώ το σπίτι του παππού σου στο χωριό το έφτιαξε ο ίδιος μαζί με τον μπαμπά του, το θείο του και ένα φίλο τους που "ήξερε" και είναι 10 φορές πιο ωραίο.

Σκέφτεσαι πόσο καλύτερα περνούν τα παιδιά στο προαύλιο της εκκλησίας του χωριού παίζοντας ποδόσφαιρο και αυτοσχέδια παιχνίδια και πόσο χάλια περνούν στα σπίτια τους στις πόλεις με το playstation, στο mall, στο allou fan park, και στο Λαγονήσι που είναι το εξοχικό τους.

Σκέφτεσαι πόσο καλύτερα περνούν οι έφηβοι κάτω από τους πλατάνους και πόσο τους ζηλεύουν αυτοί που πάνε κάθε Σάββατο στα club, ξεκινάνε μπάφο από τα 14 γιατί οι "φίλοι" τους δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον, βλέπουν "How to kiss a girl for first time" βίντεο στο youtube και παίζουν lol και wow.

Πόσο καλύτερα περνούν οι παππούδες στο καφενείο του χωριού, σε σχέση με αυτούς στις πόλεις, που κάθονται κλεισμένοι στο σπίτι και γκρινιάζουν για τη σύνταξή τους, βρίζουν τους πολιτικούς, βλέπουν Τατιάνα και dancing with the stars και περιμένουν να ξεκινήσει κάποιο καλό τούρκικο για να τους βελτιώσει την καθημερινότητα.

Ε, λοιπόν, επειδή έχω την εντύπωση πως μπορώ να γράψω άλλα δέκα εκατομμύρια κείμενα με ψιλο-παρόμοιο θέμα και επειδή δε θέλω να φτάσω 55 χρονών μάνατζερ πολυεθνικής με σακάκι το πρωί και γυμνός στα μπουρδέλα το βράδυ να γεμίζω το χρόνο μου για να μη μου μένει καιρός να σκεφτώ πως ίσως κάνω κάτι -πολύ- λάθος, λέω να φεύγω σιγά-σιγά από την πόλη, να γλιτώσω από την εξαπλώμενη μιζέρια της και άμα θέλετε να σας πάρω κι εσάς μαζί.

(Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα με παρόμοιο κείμενο, πιο καλό και ολοκληρωμένο, μόνο που φοβάμαι μη δεν τελειώνει ποτέ.)

Τιμή.

Εδώ που έχουμε φτάσει, είναι πλέον τιμή μας να μας στραβοκοιτάνε οι μπάτσοι στο δρόμο.

Τσικνοπέμπτη.

Όταν οι λύκοι κατεβαίνουν στις πόλεις...

Όταν οι λύκοι κατεβαίνουν στις πόλεις / φοράνε μαύρα ρούχα / τραγουδάνε στους δρόμους / γράφουν στους τοίχους / πίνουνε τσίπουρα / κρατάνε σημαίες μαύρες και κόκκινες / μένουν ξύπνιοι τα βράδια περιμένοντας την ανατολή / κάνουν έρωτα σε παγκάκια / γελούν δυνατά / αγκαλιάζουν σφιχτά / κάνουν τραμπάλα / τα βάζουν με μπάτσους / με εμπόρους ναρκωτικών / με φασίστες / με χοντρούς που κορνάρουν στα φανάρια / λένε αστεία μέσα στις κλούβες / διαβάζουν βιβλία / παίζουν ποδόσφαιρο σε πλατείες / πηγαίνουν πολλές βόλτες / περνάει λίγος καιρός / τα βαριούνται όλα / ετοιμάζουν τα σακίδιά τους / παίρνουν τους φίλους τους / και γυρίζουν στο βουνό.

Τις Πέμπτες η φάση είναι μουσική...

"Η Hit & Rap ξεκίνησε το 2002 ως ανάγκη έκφρασης ορισμένων ανθρώπων που ασχολούνταν με τη ραπ μουσική και τη hip hop κουλτούρα, σε μια περίοδο υπέρ-εμπορευματοποίησης της μουσικής αυτής, επικράτησης του life style ακόμα και εμφάνισης ακροδεξιών αντιλήψεων. 

Οργανώθηκαν άτομα και σχήματα από καταλήψεις, στέκια και αυτόνομους χώρους για τον αντιφασιστικό-αντιεμπορευματικό ελεύθερο τρόπο έκφρασης του μουσικού αυτού πεδίου. 

Το hip hop αρθρώνει και ανέκαθεν άρθρωνε πολιτικό λόγο έχοντας ως γενεσιουργό αιτία την αντίδραση και την αντίθεση στην καταπίεση του συστήματος, ως έκφραση των ανθρώπων του περιθωρίου και των κατώτερων τάξεων."

Εικόνες.

Εικόνα πρώτη: Παιδιά από "πλούσιες" οικογένειες, που οι γονείς τους τους έχουν πάρει για δώρο πανάκριβα κινητά και όχι μπάλες, παίζουν ποδόσφαιρο με το i-phone για μπάλα, αδιαφορώντας για την "αξία" του.

Σκέτη ποίηση.


Εικόνα δεύτερη: Μαθητής 3ης Λυκείου, παίρνει στους βαθμούς σε όλα "20", εκτός από ένα "19". Στην τάξη, λίγο πριν μπει ο καθηγητής που του έβαλε "19", ανεβάζει τα πόδια πάνω στο θρανίο και βάζει τα χέρια πίσω από το κεφάλι στη γνωστή "αραχτή" στάση. Μόλις ο καθηγητής του λέει να κατεβάσει τα πόδια του, αυτός απαντά με ύφος: "Θα μου βάλετε 20;"

Σκέτη μαλακία.


(Όταν σας λέω εγώ πως η αλλοτρίωση του ανθρώπου ξεκινά από την 3η Λυκείου...)

Μακάρι να ήταν όλα στο χέρι μας...

Πωωω.. Μακάρι να ήταν η ζωή ένα παιχνίδι στον υπολογιστή ή ένας αγώνας μπάσκετ ή κάτι παρόμοιο. Όσο καλύτερα έπαιζες θα μπορούσες να πραγματοποιήσεις και τις ανάλογες επιθυμίες σου. Θα τα έδινα όλα λοιπόν, να βρω αρκετά χρήματα για να πάω ταξίδια, να βρω έμπνευση για να γράψω βιβλία, να βρω το θάρρος να εκδώσω και να πουλήσω τα βιβλία μου με τον δικό μου τρόπο, να μπορώ να μένω μεγάλες περιόδους του χρόνου σε κάποιο νησί, να παίρνω και τους φίλους μου μαζί, να μπορώ να φιλάω την Α. και στην πραγματικότητα και όχι μόνο όταν έρχεται στο όνειρό μου, να μπορώ να κάνω τόσα άλλα, που τώρα μοιάζουν αδύνατα.

Αν ήταν αγώνας μπάσκετ, θα έδινα το 100% μου, θα έπαιζα με τρελό πάθος και θέληση, θα έκανα τρελή προπόνηση και θα έκανα ότι περνούσε απ΄το χέρι μου για να νικήσω. Αν ήταν κάποιο παιχνίδι στον υπολογιστή, θα ήμουνα φουλ συγκεντρωμένος, δε θα άφηνα να μου ξεφύγει τίποτα και πάλι θα έκανα ότι, μα ότι, μπορούσα για να πετύχω τα όνειρά μου. Δυστυχώς όμως, δεν είναι όλα στη ζωή τόσο "στο χέρι μας". Υπάρχουν γαμημένοι περιορισμοί, γαμημένα "πρέπει", γαμημένη δυσκολία να βρίσκεις τα λεφτά που επιθυμείς, γαμημένοι προκαθορισμένοι τρόποι ζωής και άπειρα άλλα -γαμημένα- πράγματα που δε σε αφήνουν να ζήσεις όπως εσύ θες.

Είναι όμως, μέχρι να πειστούμε πως όλα αυτά τα "γαμημένα" τα δημιουργούμε μόνοι μας.

#Free_TassiosThita. Τώρα όμως.

Ρε, δε γίνεται να είσαι αθώος και να καταδικάζεσαι για 25 χρόνια φυλακή. Δε γίνεται να είσαι, αθώος, να το έχεις αποδείξει κιόλας, και να σου λένε πως τα επόμενα 25 ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ της ζωής σου καταστρέφονται.

Σκεφτείτε λίγο, να αφήνατε ότι κάνετε αυτή την περίοδο, ότι σχέδια έχετε για το μέλλον, ότι όνειρα και ότι άλλο έχετε, να μπαίνατε στη φυλακή και να βγαίνατε το 2039!!

Ακόμα και αν δε το παθαίνατε εσείς, φανταστείτε να το πάθαινε κάποιος συγγενής ή κάποιος φίλος σας. Τι, επειδή ο Θεοφίλου έτυχε να μην είναι φίλος σας θα το αφήσετε να περάσει έτσι; Και, ένας άνθρωπος που ακόμα και μετά την καταδίκη του βγαίνει χαμογελαστός από το δικαστήριο, δεν μπορεί παρά να θεωρείται φίλος σας. Εκτός αν είστε δικαστές, μπάτσοι, φασίστες, πολιτικοί, ασφαλίτες, αστοί, εισαγγελείς ή κάτι συναφές.

Ας κάνουμε λοιπόν, ότι θα θέλαμε να κάνουν για εμάς οι άλλοι σε περίπτωση που είχαμε καταδικαστεί σε 25 χρόνια φυλάκιση, γνωρίζοντας πως είμαστε αθώοι, γνωρίζοντας πως το έχουμε αποδείξει, έχοντας μάλιστα και 19(!) μάρτυρες να δηλώνουν πως δε μας αναγνωρίζουν ως ενόχους για αυτά που, εν τέλει, καταδικαστήκαμε.

Αν δεν υπάρξει σοβαρή αντίδραση στην καταδίκη αυτή, για μένα δεν υπάρχει πλέον καμία ελπίδα. Μπαίνουν στα σπίτια μας, καταδικάζουν αθώους, διαλύουν διαδηλώσεις και όλα αυτά "γιατί έτσι" και εμείς κάνουμε σα να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Η τώρα λοιπόν, ή αλλιώς να πάμε να φτιάξουμε κοινότητες στα νησιά να περνάμε καλύτερα τουλάχιστον*, αφού έτσι κι αλλιώς δεν κάνουμε τίποτα.

*(και να αποδείξουμε πως η ελευθερία και η αυτοοργάνωση υπάρχουν και στην πράξη)


Υ.Γ.: Παρεμπιπτόντως, ο Τάσος Θεοφίλου έχει γράψει το καλύτερο διήγημα που έχω διαβάσει ποτέ...

Να 'ρχόσασταν και στις πόλεις...

11μελής Αγέλη Λύκων

... και οι δασκάλοι δεν αρκούν να με κρατήσουν δεμένο ...

Δ.Π.Θ. - Όταν πετάμε




Δ.Π.Θ. - Στον κύκλο των παρανόμων




Τα Μάτια Των Πνιγμένων - Το μινόρε

Επιβίωση.

Θα μπορούσες να είσαι φυλακισμένος,
να περνάς μέρες και νύχτες στο ίδιο κελί.

Θα μπορούσες να είσαι βαριά άρρωστος
ακίνητος για μήνες σε κρεβάτι νοσοκομείου
ή με κάποια ανίατη ασθένεια
να μετράς χρόνια.

Θα μπορούσες να είσαι παγιδευμένος σε καροτσάκι
πιθανόν ανήμπορος να την αγκαλιάσεις
ή να δεις το χαμόγελο της.

Δεν είσαι σε καμία απ' αυτές τις κατηγορίες,
κι όμως όλοι οι παραπάνω
απολαμβάνουν πολύ περισσότερο τις στιγμές τους
απ' ότι εσύ.

Ζήσε επιτέλους ρε!

Blog και Τέχνη.

Ε, όπως και να το κάνουμε, τα blog θέλουν και λίγη τέχνη για να είναι ωραία.

Τέχνη όμως, είναι μόνο και μόνο το ότι τώρα έπρεπε κανονικά να διαβάζω για τις τροφικές αλυσίδες στη βιολογία και δεν το κάνω γιατί κάθομαι και γράφω αυτό εδώ.

Αυτό είναι από μόνο του ύψιστη τέχνη. Δε χρειάζεται κάτι άλλο.

Πάω να διαβάσω βιολογία λοιπόν!

Ας τους ξεκουρδίσουμε...

Κάθε λεπτό μέσα στις αίθουσες και μία γουλιά που ρουφιέται από τον εαυτό μας.

Κάθε παρατήρηση για "ησυχία", μία γερή κλωτσιά στ' αρχίδια μας.

Κάθε απουσία γιατί πήγες 3 λεπτά καθυστερημένος την πρώτη ώρα, μία ανάσα ελευθερίας γιατί θα έχεις 40' να τα εκμεταλλευτείς όπως θες και χωρίς να δώσεις λογαριασμό. Α! Εσύ ήθελες να μπεις στην τάξη. Αυτοί δε σε έβαλαν...

Μη μιλήσουμε και για μετά, για το απόγευμα. Να πρέπει να σε διδάξουν μαθήματα που υπό άλλες συνθήκες θα σου άρεσαν, άνθρωποι που συμβουλεύουν τα παιδιά να διαβάζουν 8 ώρες τη μέρα και, άμα γράψουν καλά, να δηλώσουν την καλύτερη σχολή που μπορούν, άσχετα αν τους αρέσει ή όχι.

Από τώρα αρχίζει η αλλοτρίωση του ανθρώπου και η μεταστροφή του σε έναν ρομποτένιο, αναίσθητο, ζητιάνο του θαυμασμού πανίβλακα.

Και προφανώς, ρομποτένιοι, αναίσθητοι, ζητιάνοι του θαυμασμού και της επιτυχίας πανίβλακες, που έχουν περάσει όλη τους τη ζωή διδάσκοντας την ίδια γαμημένη ύλη κάθε γαμημένη χρονιά, μόνο όμοιους τους μπορούν να δημιουργήσουν. Στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί κάποιοι, μετά από λίγα χρόνια, γίνονται ασφαλίτες, ματατζήδες, νταβατζήδες, (εκ)βιαστές και πολλά άλλα.

Και το περίεργο είναι πως όλοι ξεκίνησαν παίζοντας μπάλα και κάνοντας κούνια.

Και όλοι θα καταλήξουν δίπλα δίπλα, με ένα μάρμαρο να τους εμποδίζει να δουν τον ουρανό.

Στο ενδιάμεσο όμως, ότι προλάβει κανείς. Άλλος προτιμά να διδάσκει το ίδιο μάθημα, στο ίδιο κτήριο, στην ίδια αίθουσα για μια ζωή, άλλος προτιμά να εκμεταλλευτεί την -μοναδική- ευκαιρία που το δόθηκε να ζήσει και να απολαύσει όσες περισσότερες αγκαλιές μπορεί.

Ο καθένας με τις επιλογές του, δε λέω, αλλά είναι λίγο μαλακία να τις φορτωνόμαστε εμείς επειδή ο άλλος είναι κομπλεξικός και θεωρεί γραφικό το να μιλάς δυνατά στο μετρό ή το να κάνεις σεξ στο δάσος..

Το Πρώτο Θέμα να δίνει CD Άσιμου!

Άσχετο, αλλά πιστεύω πως οι αγώνες μας θα έχουνε πετύχει ολοκληρωτικά, όταν το Πρώτο Θέμα δίνει δώρο CD με τις κασέτες του Άσιμου.

Ή καλύτερα, όταν κλείσει το Πρώτο Θέμα.

Ή καλύτερα, όταν οι εφημερίδες σταματήσουν να δίνουν δώρο CD. 

Και κλείσουνε κιόλας.

'Όλες.

Θα φτιάξουμε εμείς πιο cool εφημερίδες ρε!

Εν τω μεταξύ, αναρωτιέμαι γιατί τα παιδιά φοβούνται τον Άσιμο. Επειδή έχει πολλά μούσια λογικά. Και τότε, σκέφτομαι, γιατί δε φοβούνται και τον Άη Βασίλη; Επειδή έχει άσπρα μούσια; Ακόμα και' δω ρατσισμός για τους μαύρους; 

Ακόμα και στις τρίχες ρε φίλε;;

Ένα χρόνο μετά..

Το είχαμε αποφασίσει από το προηγούμενο απόγευμα.

Το βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου.

Από τη μία ανυπομονούσα να έρθει το πρωί.

Από την άλλη σκεφτόμουν όλα όσα είχα ζήσει στη Villa.

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα.

Κατά τις πέντε έφυγα και πήγα σπίτι της.

Θα πηγαίναμε μαζί το πρωί.

Άνοιξα με τα κλειδιά μου να μην την ξυπνήσω.

Ξάπλωσα δίπλα της.

την αγκάλιασα, τη φίλησα απαλά να μην την ξυπνήσω αλλά και πάλι δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Θυμόμουν όσα είχαμε ζήσει στη Villa.

Εκεί τη γνώρισα.

Και το πρωί θα πηγαίναμε να την ξαναπάρουμε.

20 μέρες στα χέρια τους, δε γινόταν άλλο.

Το ήξερα ότι θα με έπιαναν.

Δε με πείραζε.

Ήταν 20 μέρες στα χέρια τους.

Δε γινόταν άλλο.

Δε σκεφτόμουν τη σύλληψη, την κράτηση, την ποινή.

Το μόνο που σκεφτόμουν, είναι αυτό που σκέφτηκα όταν με συνέλαβαν την πρώτη φορά.

Ότι κάποια στιγμή θα ξαναμπώ.

Αψηφώντας κάθε κόστος.

Κάποια στιγμή θα ξαναέμπαινα.

Και ξαναμπήκα.

Και ήταν και η A. μαζί μου.

Και άλλοι 91.

Θα υποτιμίσω τα συναισθήματά μου αν προσπαθήσω να τα γράψω στο χαρτί.

Τα συναισθήματά μου όταν πρωτοανοίξαμε την πόρτα.

Όταν ανεβήκαμε στην ταράτσα και ανοίξαμε το πανό.

Όταν έκανα την πρώτη μου βόλτα μετά από 20 μέρες στη Villa.

Και μετά μπήκαν αυτοί.

Το ξέραμε.

Το περιμέναμε.

Μας συνέλαβαν όλους.

Ποσώς μας ενδιέφερε.

Βγήκαμε έξω φωνάζοντας δυνατά και υψώνοντας τις γροθιές μας.

Το ένα μου χέρι κρατούσε το δικό της και το άλλο ήταν υψωμένο.

Νομίζω πως αυτή είναι η καλύτερη δυνατή χρήση των χεριών.

Στις κλούβες συνεχίζαμε να φωνάζουμε.

Και σιγά σιγά μαζεύτηκε κόσμος απ’ έξω.

Άρχισαν να φωνάζουν και αυτοί.

Φτάσαμε στη ΓΑΔΑ.

Μας χώρισαν άντρες από γυναίκες.

Μας χώρισαν.

Την ξαναείδα μετά από 3 μέρες στον ανακριτή.

Αυτή ήταν απέξω.

Την είχαν αφήσει ελεύθερη.

Εγώ τότε έμπαινα.

Πήγα να την αγκαλιάσω, αλλά με κράτησαν.

Μου χαμογέλασε.

Απ’ τα καλύτερα χαμόγελα που έχω δει.

Μπαίνω στον ανακριτή.

Μετά από λίγη ώρα, είμαι και εγώ ελεύθερος.

Ανοίγω την πόρτα των δικαστηρίων.

Αντικρίζω πολλές χιλιάδες κόσμου να τραντάζουν την περιοχή με τις φωνές τους.

Δακρύζω.

Την βλέπω λίγο πιο πέρα.

Ορμάω πάνω της.

Οι γλώσσες μας μπλέκονται.

Ξανακοιτάω στον κόσμο.

Είναι μέχρι όσο φτάνει το μάτι μου.

Δεν έχω ξανανιώσει έτσι.

Αρχίζω και εγώ να φωνάζω μαζί τους.

Την ξαναφιλάω.

Μένουμε εκεί για πολλές ώρες.

Μέχρι να απελευθερωθούν όλοι.

Αργά το βράδυ, γυρνάω σπίτι μου.

Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τα όσα είχα ζήσει.

Δεν μπορώ.

Πλημμυρίζω από συναισθήματα.

Χιλιάδες συναισθήματα.

Πάνω απ’ όλα όμως, ένα τεράστιο Σ’ ΑΓΑΠΩ.

Σ’ ΑΓΑΠΩ ελευθερία.

Σ’ ΑΓΑΠΩ A.

Σ’ ΑΓΑΠΩ σύντροφε.

Σ’ ΑΓΑΠΩ ζωή.

Είμαι πολύ κουρασμένος.

Ξαπλώνω και προσπαθώ να κοιμηθώ.

Μάταια.

Ξανασηκώνομαι.

Ανοίγω την τσάντα, παίρνω το μαύρο σπρέι, βγαίνω έξω και γεμίζω τους τοίχους:

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ.

(Όχι ότι τα έζησα εγώ όλα αυτά, αλλά κάποιος άλλος ίσως.)

Πάλι εδώ, μετα από καιρό..

Ντάαξει. Αυτό που στ' αλήθεια φοβούνται αυτοί που έρχονται τα βράδια και μας συλλαμβάνουν "γιατί έτσι", είναι οι φωτιές τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια στην Πλατεία Εξαρχείων. Και η μπασκέτα που υπάρχει εκεί τους φοβίζει πολύ, αλλά εγώ το έχω πει από καιρό πως πρέπει να βάλουν και δυχτάκι. (Νομίζω έχω ένα αλυσιδένιο σπίτι μου άμα θέλετε...)

Και έρχονται και στιγμές που σκέφτομαι, ότι τελικά, τις φωτιές στους πορτοκαλί κάδους με τα μαύρα καπάκια στην πλατεία, ίσως και να τις φοβούνται περισσότερο από τις φωτιές στους μπλε και στους πράσινους κάδους με τα ομόχρωμα καπάκια στους γύρω δρόμους.

Αλλά το θέμα είναι, ποιος λέει "Πάμε να τους γαμήσουμε ρε! Θα περιμένουμε να έρθει ο χειμώνας να ανάβουμε φωτιές στα Εξάρχεια και να καθόμαστε γύρω τους!" Ντάξει, μιας και ξεφύγαμε, η αλήθεια είναι πως και το καλοκαίρι τους τρομάζουν τα κάμπινγκ τα ελεύθερα. Βασικά, οτιδήποτε ελεύθερο τους τρομάζει. Ακόμα και η δικιά τους ελευθερία ίσως- γι' αυτό και δεν την έχουν αναζητήσει ποτέ.

Γι' αυτό έχει και 300 ευρώ αν σε πιάσουνε με σκηνή στην παραλία. (Στ' αρχίδια μας όμως τα λεφτά. Αν είναι να επηρεάζουν από τώρα τη ζωή μας, τη χάσαμε τη φάση...) Τη σκηνή πάντως, αν είσαι βλάκας και θέλεις να τηρείς τους νόμους, μπορείς να την έχεις μόνο σπίτι σου ή σε οργανωμένα cabigz. Μη το χέσουμε κιόλα..

Αν όμως τα cabis είναι αυτο-οργανωμένα, τότε θα υπάρχει πρόστιμο;;
Λογικά, μεγαλύτερο.

Αλλά είπαμε, στ' αρχίδια μας τα λεφτά!


Υ.Γ.: Θεωρητικά, σύμφωνα με τα παραπάνω, ο μεγαλύτερος φόβος τους θα ήταν οι φωτιές στις παραλίες τα καλοκαιρινά βράδια, αλλά αυτό παραείναι κλισέ για να τους τρομάξει.