Γενικότερα, κάποιος ξεκινάει να κάνει χρήση ναρκωτικών
ουσιών, συνήθως γιατί διανύει μία άσχημη περίοδο της ζωής του και προσπαθεί να
ξεφύγει όσο και όπως μπορεί. Φυσικά όμως, για να καταφύγει στα ναρκωτικά και
όχι σε κάποια άλλη πιο αποτελεσματική μέθοδο, έχει πέσει θύμα μίας κάποιας
εξαπάτησης. Είτε από "φίλους", είτε από απλούς γνωστούς, είτε ακόμα
και από αγνώστους.
Στην αρχή, νομίζει πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση να εθιστεί στην "πρέζα" και πως, απλώς, θα τον βοηθήσει με τον τρόπο της σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία που βιώνει. Θα κάνει μερικές -ελάχιστες πιθανότατα- θυσίες, αλλά το τελικό αποτέλεσμα, συγκριτικά με τις θυσίες, θα είναι αναμφισβήτητα θετικό.
Στη συνέχεια όμως, ο μικρός αριθμός δόσεων που κατανάλωνε δεν του αρκεί για να τον φέρει σε "νιρβάνα" και αναγκάζεται να παίρνει περισσότερες. Παράλληλα, η ζωή του δε βελτιώνεται στο ελάχιστο με αποτέλεσμα να θεωρεί την "πρέζα" ως το μοναδικό του καταφύγιο και τη μοναδική ύπαρξη που νοιάζεται γι' αυτόν.
Έπειτα από λίγο καιρό, όταν πλέον έχει καθιερωθεί στους πρώην κύκλους του ως "πρεζόνι" και έχει αποκοπεί απ' αυτούς, συνειδητοποιεί πως, άμα δεν είχε καταφύγει εξαρχής στα ναρκωτικά, τώρα θα ζούσε μια χαρά. Παρ' όλ' αυτά, είναι πλέον εγκλωβισμένος σε αυτόν τον τρόπο ζωής και έχει εθιστεί πλήρως. Και σα να μη φτάναν όλ' αυτά, κάθε φορά που προσπαθεί να "αποδράσει", πέφτει πάνω στα βαποράκια, τους εμπόρους και τους νταβατζήδες οι οποίοι του φράζουν το δρόμο.
Φτάνει λοιπόν στην απόλυτη εξαθλίωση, όπου για μία ακόμη δόση θυσιάζει τα πάντα. Και, παραδόξως, σε κάθε δόση βρίσκει να θυσιάσει και κάτι ακόμα, κάτι που κρατούσε μέχρι την τελευταία στιγμή. Ξεκινάει από χρήματα και φτάνει μέχρι αξίες και αρχές. Παρ' όλο που κάθε δόση τον εξαθλιώνει όλο και περισσότερο, εκείνος συνεχίζει τη χρήση απολαμβάνοντας την πρόσκαιρη ηδονή της. Όντας "στον κόσμο του" του είναι αδύνατον να σκεφτεί λογικά και να αντιληφθεί πως η απόλαυση που αισθάνεται απαιτεί, αναλογικά, πολύ περισσότερα βάσανα.
Ας αφήσουμε όμως τις ιστορίες για την πρέζα και ας θυμηθούμε τι έγινε στην Ελλάδα τα τελευταία 2.5 χρόνια. Όντας σε άσχημη οικονομική κατάσταση και με τη "βοήθεια" της κυβέρνησης Παπανδρέου, υπογράψαμε την είσοδό μας στο Δ.Ν.Τ.. Αρχικά, μας είπαν ότι θα χρειαστούν μόνο μερικές, σχετικά ασήμαντες, θυσίες και ότι το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η εξυγίανση της οικονομίας μας, δηλαδή κάτι πάρα πολύ σημαντικό.
Δυστυχώς όμως, το πρώτο Μνημόνιο δεν έφτανε, η κατάσταση αντί να βελτιώνεται χειροτέρευε και σειρά πήρε το Μεσοπρόθεσμο. Προσπάθησαν να μας πείσουν ότι δεν απομένει κανείς να μας συμπαρασταθεί, ότι μας είχαν παρατήσει όλοι εκτός από το Δ.Ν.Τ., που, πλέον, ήταν η μόνη ύπαρξη που νοιαζόταν για εμάς. Οι δόσεις που μας έδινε, ήταν το μόνο μας καταφύγιο.
Ήρθε όμως η στιγμή, που πολλοί από μας συνειδητοποιήσαμε ότι αυτή η στρατηγική δημιουργούσε ένα φαύλο κύκλο και ότι αν είχαμε ακολουθήσει διαφορετική πορεία, θα είχαμε σίγουρα καλύτερη τύχη. Αγανακτήσαμε. Περάσαμε σχεδόν δύο μήνες προσπαθώντας να απαλλαγούμε από αυτή την κατάσταση, αλλά οι πολιτικοί, οι καναλάρχες, οι δυνάμεις καταστολής και πολλοί άλλοι φρόντισαν να μας φράξουν το δρόμο.
Φτάσαμε στην απόλυτη εξαθλίωση. Για μία μόνο δόση, θυσιάζονταν και τα τελευταία μας υπάρχοντα. Πιστέψαμε ότι μετά το Μεσοπρόθεσμο δε θα μας απέμενε τίποτα. Το ίδιο και μετά τον εφαρμοστικό νόμο του Οκτωβρίου. Και μετά το δεύτερο Μνημόνιο. Συνεχώς πιστεύαμε ότι "δε θα φτάσουνε μέχρι αυτό το σημείο". Ότι θα σταματούσαν και δε θα κατέβαζαν τόσο πολύ τους μισθούς, δε θα ξεπουλούσαν το φυσικό πλούτο, δε θα ιδιωτικοποιούσαν κερδοφόρες επιχειρήσεις, δε θα αποφάσιζαν τόσο αυταρχικά, δεν, δεν, δεν...
Παρ' όλ' αυτά, φρόντιζαν κάθε φορά να μας διαψεύδουν. Πάντοτε υπήρχε κάτι ακόμα να θυσιαστεί για να απολαύσουμε την πρόσκαιρη ηδονή μίας ακόμη δόσης. Άλλωστε, για έναν τρομακτικά περίεργο λόγο, και οι δικές μας θυσίες χάριν κάποιων δόσεων έγιναν.
Το μόνο σίγουρο λοιπόν, είναι ότι η πορεία της Ελλάδας στο Δ.Ν.Τ. δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα εκείνη ενός ναρκομανή από τη στιγμή που ξεκίνησε τη χρήση. Με τη μόνη διαφορά, ότι εμείς δεν αποφασίσαμε καν μόνοι μας την έναρξη της χρήσης, αλλά κάποιοι άλλοι μας "έβαλαν" σε αυτή τη διαδικασία. Εμείς απλά αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες.
Δεν ασχοληθήκαμε όμως καθόλου με τα "φινάλε" των δύο περιπτώσεων. Οι ναρκομανείς, έχοντας πλέον φτάσει λίγο πριν το θάνατο, έχουν δύο επιλογές. Είτε παραμένουν ως έχουν μέχρι που κάποια στιγμή -αναπόφευκτα- πεθαίνουν, είτε κάνουν τα πάντα για να απαλλαγούν από τις ουσίες, τους εμπόρους, τα βαποράκια, τις στιγμιαίες ηδονές, τον κακό τους εαυτό και, γενικότερα, από οτιδήποτε έχει σχέση με την παλιά τους ζωή.
Εμείς, ήρθε η ώρα να επιλέξουμε ποιον από τους δύο δρόμους θα ακολουθήσουμε.
Ιούλιος 2012
Στην αρχή, νομίζει πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση να εθιστεί στην "πρέζα" και πως, απλώς, θα τον βοηθήσει με τον τρόπο της σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία που βιώνει. Θα κάνει μερικές -ελάχιστες πιθανότατα- θυσίες, αλλά το τελικό αποτέλεσμα, συγκριτικά με τις θυσίες, θα είναι αναμφισβήτητα θετικό.
Στη συνέχεια όμως, ο μικρός αριθμός δόσεων που κατανάλωνε δεν του αρκεί για να τον φέρει σε "νιρβάνα" και αναγκάζεται να παίρνει περισσότερες. Παράλληλα, η ζωή του δε βελτιώνεται στο ελάχιστο με αποτέλεσμα να θεωρεί την "πρέζα" ως το μοναδικό του καταφύγιο και τη μοναδική ύπαρξη που νοιάζεται γι' αυτόν.
Έπειτα από λίγο καιρό, όταν πλέον έχει καθιερωθεί στους πρώην κύκλους του ως "πρεζόνι" και έχει αποκοπεί απ' αυτούς, συνειδητοποιεί πως, άμα δεν είχε καταφύγει εξαρχής στα ναρκωτικά, τώρα θα ζούσε μια χαρά. Παρ' όλ' αυτά, είναι πλέον εγκλωβισμένος σε αυτόν τον τρόπο ζωής και έχει εθιστεί πλήρως. Και σα να μη φτάναν όλ' αυτά, κάθε φορά που προσπαθεί να "αποδράσει", πέφτει πάνω στα βαποράκια, τους εμπόρους και τους νταβατζήδες οι οποίοι του φράζουν το δρόμο.
Φτάνει λοιπόν στην απόλυτη εξαθλίωση, όπου για μία ακόμη δόση θυσιάζει τα πάντα. Και, παραδόξως, σε κάθε δόση βρίσκει να θυσιάσει και κάτι ακόμα, κάτι που κρατούσε μέχρι την τελευταία στιγμή. Ξεκινάει από χρήματα και φτάνει μέχρι αξίες και αρχές. Παρ' όλο που κάθε δόση τον εξαθλιώνει όλο και περισσότερο, εκείνος συνεχίζει τη χρήση απολαμβάνοντας την πρόσκαιρη ηδονή της. Όντας "στον κόσμο του" του είναι αδύνατον να σκεφτεί λογικά και να αντιληφθεί πως η απόλαυση που αισθάνεται απαιτεί, αναλογικά, πολύ περισσότερα βάσανα.
Ας αφήσουμε όμως τις ιστορίες για την πρέζα και ας θυμηθούμε τι έγινε στην Ελλάδα τα τελευταία 2.5 χρόνια. Όντας σε άσχημη οικονομική κατάσταση και με τη "βοήθεια" της κυβέρνησης Παπανδρέου, υπογράψαμε την είσοδό μας στο Δ.Ν.Τ.. Αρχικά, μας είπαν ότι θα χρειαστούν μόνο μερικές, σχετικά ασήμαντες, θυσίες και ότι το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η εξυγίανση της οικονομίας μας, δηλαδή κάτι πάρα πολύ σημαντικό.
Δυστυχώς όμως, το πρώτο Μνημόνιο δεν έφτανε, η κατάσταση αντί να βελτιώνεται χειροτέρευε και σειρά πήρε το Μεσοπρόθεσμο. Προσπάθησαν να μας πείσουν ότι δεν απομένει κανείς να μας συμπαρασταθεί, ότι μας είχαν παρατήσει όλοι εκτός από το Δ.Ν.Τ., που, πλέον, ήταν η μόνη ύπαρξη που νοιαζόταν για εμάς. Οι δόσεις που μας έδινε, ήταν το μόνο μας καταφύγιο.
Ήρθε όμως η στιγμή, που πολλοί από μας συνειδητοποιήσαμε ότι αυτή η στρατηγική δημιουργούσε ένα φαύλο κύκλο και ότι αν είχαμε ακολουθήσει διαφορετική πορεία, θα είχαμε σίγουρα καλύτερη τύχη. Αγανακτήσαμε. Περάσαμε σχεδόν δύο μήνες προσπαθώντας να απαλλαγούμε από αυτή την κατάσταση, αλλά οι πολιτικοί, οι καναλάρχες, οι δυνάμεις καταστολής και πολλοί άλλοι φρόντισαν να μας φράξουν το δρόμο.
Φτάσαμε στην απόλυτη εξαθλίωση. Για μία μόνο δόση, θυσιάζονταν και τα τελευταία μας υπάρχοντα. Πιστέψαμε ότι μετά το Μεσοπρόθεσμο δε θα μας απέμενε τίποτα. Το ίδιο και μετά τον εφαρμοστικό νόμο του Οκτωβρίου. Και μετά το δεύτερο Μνημόνιο. Συνεχώς πιστεύαμε ότι "δε θα φτάσουνε μέχρι αυτό το σημείο". Ότι θα σταματούσαν και δε θα κατέβαζαν τόσο πολύ τους μισθούς, δε θα ξεπουλούσαν το φυσικό πλούτο, δε θα ιδιωτικοποιούσαν κερδοφόρες επιχειρήσεις, δε θα αποφάσιζαν τόσο αυταρχικά, δεν, δεν, δεν...
Παρ' όλ' αυτά, φρόντιζαν κάθε φορά να μας διαψεύδουν. Πάντοτε υπήρχε κάτι ακόμα να θυσιαστεί για να απολαύσουμε την πρόσκαιρη ηδονή μίας ακόμη δόσης. Άλλωστε, για έναν τρομακτικά περίεργο λόγο, και οι δικές μας θυσίες χάριν κάποιων δόσεων έγιναν.
Το μόνο σίγουρο λοιπόν, είναι ότι η πορεία της Ελλάδας στο Δ.Ν.Τ. δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα εκείνη ενός ναρκομανή από τη στιγμή που ξεκίνησε τη χρήση. Με τη μόνη διαφορά, ότι εμείς δεν αποφασίσαμε καν μόνοι μας την έναρξη της χρήσης, αλλά κάποιοι άλλοι μας "έβαλαν" σε αυτή τη διαδικασία. Εμείς απλά αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες.
Δεν ασχοληθήκαμε όμως καθόλου με τα "φινάλε" των δύο περιπτώσεων. Οι ναρκομανείς, έχοντας πλέον φτάσει λίγο πριν το θάνατο, έχουν δύο επιλογές. Είτε παραμένουν ως έχουν μέχρι που κάποια στιγμή -αναπόφευκτα- πεθαίνουν, είτε κάνουν τα πάντα για να απαλλαγούν από τις ουσίες, τους εμπόρους, τα βαποράκια, τις στιγμιαίες ηδονές, τον κακό τους εαυτό και, γενικότερα, από οτιδήποτε έχει σχέση με την παλιά τους ζωή.
Εμείς, ήρθε η ώρα να επιλέξουμε ποιον από τους δύο δρόμους θα ακολουθήσουμε.
Ιούλιος 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου