Όταν οι λύκοι κατεβαίνουν στις πόλεις...

Όταν οι λύκοι κατεβαίνουν στις πόλεις / φοράνε μαύρα ρούχα / τραγουδάνε στους δρόμους / γράφουν στους τοίχους / πίνουνε τσίπουρα / κρατάνε σημαίες μαύρες και κόκκινες / μένουν ξύπνιοι τα βράδια περιμένοντας την ανατολή / κάνουν έρωτα σε παγκάκια / γελούν δυνατά / αγκαλιάζουν σφιχτά / κάνουν τραμπάλα / τα βάζουν με μπάτσους / με εμπόρους ναρκωτικών / με φασίστες / με χοντρούς που κορνάρουν στα φανάρια / λένε αστεία μέσα στις κλούβες / διαβάζουν βιβλία / παίζουν ποδόσφαιρο σε πλατείες / πηγαίνουν πολλές βόλτες / περνάει λίγος καιρός / τα βαριούνται όλα / ετοιμάζουν τα σακίδιά τους / παίρνουν τους φίλους τους / και γυρίζουν στο βουνό.

Επιβίωση.

Θα μπορούσες να είσαι φυλακισμένος,
να περνάς μέρες και νύχτες στο ίδιο κελί.

Θα μπορούσες να είσαι βαριά άρρωστος
ακίνητος για μήνες σε κρεβάτι νοσοκομείου
ή με κάποια ανίατη ασθένεια
να μετράς χρόνια.

Θα μπορούσες να είσαι παγιδευμένος σε καροτσάκι
πιθανόν ανήμπορος να την αγκαλιάσεις
ή να δεις το χαμόγελο της.

Δεν είσαι σε καμία απ' αυτές τις κατηγορίες,
κι όμως όλοι οι παραπάνω
απολαμβάνουν πολύ περισσότερο τις στιγμές τους
απ' ότι εσύ.

Ζήσε επιτέλους ρε!

Ένα χρόνο μετά..

Το είχαμε αποφασίσει από το προηγούμενο απόγευμα.

Το βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου.

Από τη μία ανυπομονούσα να έρθει το πρωί.

Από την άλλη σκεφτόμουν όλα όσα είχα ζήσει στη Villa.

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα.

Κατά τις πέντε έφυγα και πήγα σπίτι της.

Θα πηγαίναμε μαζί το πρωί.

Άνοιξα με τα κλειδιά μου να μην την ξυπνήσω.

Ξάπλωσα δίπλα της.

την αγκάλιασα, τη φίλησα απαλά να μην την ξυπνήσω αλλά και πάλι δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Θυμόμουν όσα είχαμε ζήσει στη Villa.

Εκεί τη γνώρισα.

Και το πρωί θα πηγαίναμε να την ξαναπάρουμε.

20 μέρες στα χέρια τους, δε γινόταν άλλο.

Το ήξερα ότι θα με έπιαναν.

Δε με πείραζε.

Ήταν 20 μέρες στα χέρια τους.

Δε γινόταν άλλο.

Δε σκεφτόμουν τη σύλληψη, την κράτηση, την ποινή.

Το μόνο που σκεφτόμουν, είναι αυτό που σκέφτηκα όταν με συνέλαβαν την πρώτη φορά.

Ότι κάποια στιγμή θα ξαναμπώ.

Αψηφώντας κάθε κόστος.

Κάποια στιγμή θα ξαναέμπαινα.

Και ξαναμπήκα.

Και ήταν και η A. μαζί μου.

Και άλλοι 91.

Θα υποτιμίσω τα συναισθήματά μου αν προσπαθήσω να τα γράψω στο χαρτί.

Τα συναισθήματά μου όταν πρωτοανοίξαμε την πόρτα.

Όταν ανεβήκαμε στην ταράτσα και ανοίξαμε το πανό.

Όταν έκανα την πρώτη μου βόλτα μετά από 20 μέρες στη Villa.

Και μετά μπήκαν αυτοί.

Το ξέραμε.

Το περιμέναμε.

Μας συνέλαβαν όλους.

Ποσώς μας ενδιέφερε.

Βγήκαμε έξω φωνάζοντας δυνατά και υψώνοντας τις γροθιές μας.

Το ένα μου χέρι κρατούσε το δικό της και το άλλο ήταν υψωμένο.

Νομίζω πως αυτή είναι η καλύτερη δυνατή χρήση των χεριών.

Στις κλούβες συνεχίζαμε να φωνάζουμε.

Και σιγά σιγά μαζεύτηκε κόσμος απ’ έξω.

Άρχισαν να φωνάζουν και αυτοί.

Φτάσαμε στη ΓΑΔΑ.

Μας χώρισαν άντρες από γυναίκες.

Μας χώρισαν.

Την ξαναείδα μετά από 3 μέρες στον ανακριτή.

Αυτή ήταν απέξω.

Την είχαν αφήσει ελεύθερη.

Εγώ τότε έμπαινα.

Πήγα να την αγκαλιάσω, αλλά με κράτησαν.

Μου χαμογέλασε.

Απ’ τα καλύτερα χαμόγελα που έχω δει.

Μπαίνω στον ανακριτή.

Μετά από λίγη ώρα, είμαι και εγώ ελεύθερος.

Ανοίγω την πόρτα των δικαστηρίων.

Αντικρίζω πολλές χιλιάδες κόσμου να τραντάζουν την περιοχή με τις φωνές τους.

Δακρύζω.

Την βλέπω λίγο πιο πέρα.

Ορμάω πάνω της.

Οι γλώσσες μας μπλέκονται.

Ξανακοιτάω στον κόσμο.

Είναι μέχρι όσο φτάνει το μάτι μου.

Δεν έχω ξανανιώσει έτσι.

Αρχίζω και εγώ να φωνάζω μαζί τους.

Την ξαναφιλάω.

Μένουμε εκεί για πολλές ώρες.

Μέχρι να απελευθερωθούν όλοι.

Αργά το βράδυ, γυρνάω σπίτι μου.

Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τα όσα είχα ζήσει.

Δεν μπορώ.

Πλημμυρίζω από συναισθήματα.

Χιλιάδες συναισθήματα.

Πάνω απ’ όλα όμως, ένα τεράστιο Σ’ ΑΓΑΠΩ.

Σ’ ΑΓΑΠΩ ελευθερία.

Σ’ ΑΓΑΠΩ A.

Σ’ ΑΓΑΠΩ σύντροφε.

Σ’ ΑΓΑΠΩ ζωή.

Είμαι πολύ κουρασμένος.

Ξαπλώνω και προσπαθώ να κοιμηθώ.

Μάταια.

Ξανασηκώνομαι.

Ανοίγω την τσάντα, παίρνω το μαύρο σπρέι, βγαίνω έξω και γεμίζω τους τοίχους:

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ.

(Όχι ότι τα έζησα εγώ όλα αυτά, αλλά κάποιος άλλος ίσως.)

Κ.Σ.

32 μέρες.
Νηστικός.
Ετοιμοθάνατος.
Φρουρούμενος.
Βρίσκει λίγη δύναμη.
Σηκώνεται.
Χτυπάει τα κάγκελα.
Φωνάζει.
"Μέχρι τη νίκη. Μέχρι το τέλος ρε!"

Ζήτω η Αναρχία κουφάλες!

ας προσπαθήσουμε να γίνουμε μαυροκόκκινη σημαία στα χέρια παππού

ας προσπαθήσουμε να γίνουμε το κουράγιο που χρειάζονται οι ολικοί αρνητές στράτευσης,
οι κυνηγημένοι μετανάστες και οι φυλακισμένοι απεργοί πείνας

ας γίνουμε εμείς οι ίδιοι το πάθος για τη λευτεριά που είναι δυνατότερο απ' όλα τα κελιά,

ή ας γίνουμε σύνθημα γραμμένο πάνω σε ενεχυροδανειστήριο

ας προσπαθήσουμε να γίνουμε μπουκάλι νερό στα χέρια διψασμένου παιδιού στην Αφρική
και μετά ας γίνουμε κουβέρτα που ζεσταίνει έναν άστεγο

ας προσπαθήσουμε να γίνουμε ουρλιαχτό από καύλα,
"Σ' αγαπώ" που γράφεται με μπλε στυλό σε εφηβική παλάμη,

σακίδιο στην πλάτη 20χρονου που θέλει να γυρίσει όλο τον κόσμο

ας προσπαθήσουμε να γίνουμε γλάροι

ας προσπαθήσουμε να γίνουμε γρασίδι που φυτρώνει μέσα άπ' το τσιμέντο βρώμικου πεζοδρομίου

και σκόροι που τρώνε ακριβά σακάκια μέσα σε πολυτελείς ντουλάπες

ας προσπαθήσουμε για όλα αυτά, και τότε θα γίνουμε εμείς οι ίδιοι η Αναρχία!

(παρ' όλ' αυτά συνεχίζω και θα συνεχίζω να μην αυτοπροσδιορίζομαι ως "αναρχικός" και να λέω πως "δεν είμαι τίποτα", γιατί πράγματι δεν είμαι τίποτα.)

Πάλι εσύ;

Ώρες, ώρες
σκέφτομαι ότι,
ενώ εγώ κάθομαι μόνος μου και σε σκέφτομαι και σχεδόν κλαίω,
εσύ είσαι με εκείνον και πάτε βόλτες και περνάτε καλά.
Και σκέφτομαι που λες,
να σε παρατήσω τελείως
-δηλαδή να προσπαθήσω να ελέγξω τις σκέψεις μου και να τις απομακρύνω από σένα-
αλλά μετά φαντάζομαι
-αυθόρμητα-
(δεν καταφέρνω πάντα βλέπεις να ελέγξω τις σκέψεις μου, γυρνάνε συνεχώς πίσω σε σένα)
να φιλάω τα χείλη σου
και παίρνω τις προηγούμενες ιδέες μου πίσω...

Σ' αγαπώ!

Σε συναντώ τυχαία και όλα γύρω γίνονται θολά, εξαφανίζονται

Αρκεί ένα σου άγγιγμα, ένα σου βλέμμα, μία σου λέξη

Για να με γεμίσει με τα ομορφότερα συναισθήματα που υπάρχουν

Αρκεί ένα σου φιλί, για να τα κρατήσει μέσα μου για πάντα

Ποτέ δε θα μάθεις πως νιώθω για σένα

Ώσπου κάποια στιγμή πεθάνω από έρωτα.