Κάθε παρατήρηση για "ησυχία", μία γερή κλωτσιά στ' αρχίδια μας.
Κάθε απουσία γιατί πήγες 3 λεπτά καθυστερημένος την πρώτη ώρα, μία ανάσα ελευθερίας γιατί θα έχεις 40' να τα εκμεταλλευτείς όπως θες και χωρίς να δώσεις λογαριασμό. Α! Εσύ ήθελες να μπεις στην τάξη. Αυτοί δε σε έβαλαν...
Μη μιλήσουμε και για μετά, για το απόγευμα. Να πρέπει να σε διδάξουν μαθήματα που υπό άλλες συνθήκες θα σου άρεσαν, άνθρωποι που συμβουλεύουν τα παιδιά να διαβάζουν 8 ώρες τη μέρα και, άμα γράψουν καλά, να δηλώσουν την καλύτερη σχολή που μπορούν, άσχετα αν τους αρέσει ή όχι.
Από τώρα αρχίζει η αλλοτρίωση του ανθρώπου και η μεταστροφή του σε έναν ρομποτένιο, αναίσθητο, ζητιάνο του θαυμασμού πανίβλακα.
Και προφανώς, ρομποτένιοι, αναίσθητοι, ζητιάνοι του θαυμασμού και της επιτυχίας πανίβλακες, που έχουν περάσει όλη τους τη ζωή διδάσκοντας την ίδια γαμημένη ύλη κάθε γαμημένη χρονιά, μόνο όμοιους τους μπορούν να δημιουργήσουν. Στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί κάποιοι, μετά από λίγα χρόνια, γίνονται ασφαλίτες, ματατζήδες, νταβατζήδες, (εκ)βιαστές και πολλά άλλα.
Και το περίεργο είναι πως όλοι ξεκίνησαν παίζοντας μπάλα και κάνοντας κούνια.
Και όλοι θα καταλήξουν δίπλα δίπλα, με ένα μάρμαρο να τους εμποδίζει να δουν τον ουρανό.
Στο ενδιάμεσο όμως, ότι προλάβει κανείς. Άλλος προτιμά να διδάσκει το ίδιο μάθημα, στο ίδιο κτήριο, στην ίδια αίθουσα για μια ζωή, άλλος προτιμά να εκμεταλλευτεί την -μοναδική- ευκαιρία που το δόθηκε να ζήσει και να απολαύσει όσες περισσότερες αγκαλιές μπορεί.
Ο καθένας με τις επιλογές του, δε λέω, αλλά είναι λίγο μαλακία να τις φορτωνόμαστε εμείς επειδή ο άλλος είναι κομπλεξικός και θεωρεί γραφικό το να μιλάς δυνατά στο μετρό ή το να κάνεις σεξ στο δάσος..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου