Όσον αφορά το μπάσκετ...

Λοιπόν, εγώ συμφωνώ και επαυξάνω. Το μπάσκετ τα τελευταία χρόνια έχει καταντήσει να είναι ένα κλειστό κύκλωμα που αποτελείται κυρίως από άτομα που αποσκοπούν στο κέρδος, στη δόξα και στην επιτυχία αφήνοντας στην άκρη την ομάδα τους και μη λαμβάνοντας υπόψιν το βάρος που έχει η φανέλα. Είναι ποτέ δυνατόν παίκτης να πηγαίνει από τον Παναθηναικό στον Ολυμπιακό ή από τον Άρη στον ΠΑΟΚ και αντίστροφα? Αυτό υποστηρίζει τα όσα είπα. Αλλά και πάλι δεν ισχύει για πολλούς παίκτες. Το κακό είναι ότι πλέον το μπάσκετ έχει γίνει απολύτως επαγγελματικό από τις ηλικίες των 15 ετών και όταν φτάνεις στα 20-25 είναι η καθημερινότητά σου και η μόνη σου ασχολία οπότε το βλέπεις σα μια ρουτίνα και δεν μπορείς να το κοιτάξεις βαθύτερα. Για παράδειγμα, τα παιδιά που παίζουν στον Α.Σ. Παπάγου δεν αισθάνονται το μέγεθος που είχε η ομάδα και δεν καταλαβαίνουν πως το γήπεδο που κάνουν προπονήσεις τώρα, πριν 15-20 χρόνια ήταν απολύτως γεμάτο, με τους οπαδούς να απέχουν κυρολεκτικά μισό μέτρο από το παρκέ και δεν ξέρουν πως ανήκουν σε μία ομάδα που όταν ήταν στα "καλά" της ήταν από τις αγαπημένες των μπασκετόφιλων. Έτσι όλοι κοιτάνε να προβληθούν οι ίδιοι θεωρώντας την ομάδα τους κάτι σαν τον Άγιο Θωμά, τη Νίκη Αμαρουσίου, τον ΠΑΚ Χαλανδρίου και άλλες τέτοιες απλές ομάδες.  Χρησιμοποιώ αυτό το παράγειγμα γιατί ήμουν και εγώ στη θέση αυτών των παιδιών και ξέρω πως είναι.

Επομένως, πρέπει όλοι να σταματήσουμε να βλέπουμε το άθλημα με παροπίδες γιατί μπάσκετ δεν είναι ούτε ο Παπαλουκάς και ο Διαμαντίδης, ούτε ο Παναθηναικός και η Μπαρτσελόνα, ούτε το NBA. Μπάσκετ για μένα είναι τα χιλιάδες παιδιά που παίζουν στα ανοιχτά ακόμα και με βροχή (πολλά από τα οποία είναι μεγάλα ταλέντα), οι μικρομεσαίες ομάδες για τις οποίες η νίκη έχει τεράστια αξία και οι παίκτες που παίζουν ως τα 40 τους σχεδόν απλήρωτοι γιατί απλά αγαπούν την ομάδα τους.

Δε θυμάμαι πότε. Πάντως κάπου στο 2011...