Τα αποτελέσματα, η επόμενη μέρα και η Δημοκρατικότητα των εκλογών.

Οι εκλογές της 6ης Μαίου του 2012, ήταν αναμφισβήτητα οι πιο ανατρεπτικές στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας. Και πως να μην είναι δηλαδή, όταν τα δύο κόμματα που κυβερνούσαν τη χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες υπέστησαν πανωλεθρία, όταν ένα ριζοσπαστικό κόμμα κατέκτησε τη δεύτερη θέση διαλύοντας το δικομματισμό, όταν η νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής μπήκε στη Βουλή με μεγάλη άνεση και όταν ένα νεοιδρυθέν κόμμα όπως αυτό των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» κατέγραψε ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό αναλογικά με το χρόνο ύπαρξής του.

Αρχικά, δεν ήταν καθόλου δύσκολο να προβλέψει κανείς ότι ΝΔ και ΠαΣοΚ θα έχαναν μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων τους και η δύναμή τους θα περιοριζόταν σημαντικά. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν πραγματικά απρόβλεπτο. Πιο συγκεκριμένα, ακόμα και τα στοιχήματα –που δεν υπάρχει περίπτωση να προσπαθούν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη ή να βασίζονται σε πρόχειρες και ασταθείς προβλέψεις μιας και πρόκειται περί πολλών χρημάτων- «έδιναν» τη Νέα Δημοκρατία πάνω από 23% και το ΠαΣοΚ πάνω από 16-17%. Τελικά πήραν 18.85% και 13.18% αντίστοιχα.

Προσωπικά, πιστεύω πως αυτά τα δύο κόμματα, εκτός από τις επιλογές τους τα τελευταία 2.5 χρόνια, πλήρωσαν και τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων, τα εκατομμύρια των ανέργων, τις χιλιάδες των αστέγων και τις εκατοντάδες των αυτοκτονηθέντων. Πάνω απ’ όλα όμως, πλήρωσαν τις περίφημες «κωλοτούμπες» που συνοδεύονταν από επειικώς γελοίες δικαιολογίες και είχαν καταντήσει καθημερινό φαινόμενο, ειδικότερα κατά τις περιόδους κρίσιμων αποφάσεων. Έτσι, έχασαν κάθε αξιοπιστία, δε δόθηκε καμία σημασία στα προεκλογικά τους σχέδια και ψηφίστηκαν μόνο από τους έχοντες άμεσα, προσωπικά οφέλη, τους ποδοσφαιρικά φανατικούς τους οπαδούς και εκείνους που δεν ήθελαν να χαλάσουν την παράδοση δεκαετιών που είχαν συμπορευόμενοι με τα κόμματα αυτά.

Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α απέκτησε μία τρομερή, ίσως την πλέον ιδανική γι’ αυτόν, δυναμική τις τελευταίες 10 μέρες πριν τις εκλογές και φάνηκε πως, αν αυτές γίνονταν μία Κυριακή αργότερα, πιθανόν να έβγαινε και πρώτο κόμμα. Διαχειρίστηκε εξαιρετικά καλά την οργή του κόσμου και την επιθυμία του για έξοδο από το Μνημόνιο και πήρε 3.5 φορές μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό που είχε πάρει τον Οκτώβριο του 2009. Προέβαλε κυρίως τις πιο «πιασάρικες» θέσεις του, αφήνωντας σε δεύτερη μοίρα τις ριζοσπαστικότερες, και, εκφέροντας καλό λόγο και κάνοντας ουσιαστικές προτάσεις για έξοδο από την κρίση χωρίς τη «βοήθεια» του Μνημονίου, απέσπασε αυτό το τεράστιο ποσοστό. Από’ κει και πέρα, κατάφερε να το διαχειριστεί πολύ καλά κάνοντας αυτοκριτική, μη τηρώντας απολύτως κάθετη στάση σε σχεδόν κανένα ζήτημα και προσπαθώντας να ενώσει τις δυνάμεις τις Αριστεράς, με αποτέλεσμα όχι μόνο να καταφέρει να διατηρήσει, αλλά και να αυξήσει τη δυναμική του.

Τρομακτικά έξυπνη είναι και η απάντηση που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας στην προσπάθεια Σαμαρά και Βενιζέλου να τον αιφνιδιάσουν, λέγοντάς του ότι προτίθενται να του δώσουν ψήφο ανοχής προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση, ακόμα και με τον ίδιο πρωθυπουργό. Πολύ έξυπνη κίνηση από τους δύο, μιας και αν ο Τσίπρας δεχόταν, δε θα τηρούσε τις προεκλογικές του υποσχέσεις και θα συνεργαζόταν με τα κατεξοχήν μνημονιακά κόμματα και αν πάλι έλεγε όχι, θα κατηγορούνταν ότι φοβάται να κυβερνήσει, ότι δεν έχει πρόγραμμα, ότι καταδικάζει τη χώρα σε ακυβερνησία κ.λπ. Ο Τσίπρας λοιπόν τους αποστόμωσε, λέγοντάς τους ότι, αν θέλουν να στηρίξουν μία πιθανή δική του κυβέρνηση, δεν έχουν παρά να στείλουν την επόμενη μέρα μία επιστολή στους Ευρωπαίους ηγέτες, και να τους γνωστοποιήσουν ότι παίρνουν πίσω τις υπογραφές τους για το Μνημόνιο.

Ας μιλήσουμε όμως λίγο και για τη Χρυσή Αυγή. Οι Χρυσαυγίτες λοιπόν, εκμετελεύθηκαν την επιθυμία των αρκετών Ελλήνων να απελαθούν πάση θυσία οι λαθρομετανάστες και έλαβαν περίπου 450.000 ψήφους. Εννοείται πως στην Ελλάδα δεν έχουμε ούτε 450.000 φασίστες, ούτε 450.000 νεοναζί ούτε τίποτα τέτοιο. Απλά έχουμε 450.000 επιπόλαιους ψηφοφόρους που, στις πιο κρίσιμες εκλογές της μεταπολίτευσης, εξέφρασαν την άποψή τους για αποκλειστικά ένα ζήτημα. Αυτό των λαθρομεταναστών. Λίγοι είχαν αντιληφθεί ότι είναι πρακτικά αδύνατο να σπάσεις στο ξύλο 1.000.000 ανθρώπους και ότι τα μέλη της Χρυσής Αυγής –όσα δεν είναι στη φυλακή τουλάχιστον- είναι φασίστες, τραμπούκοι και, σε ορισμένες περιπτώσεις, δολοφόνοι . Προφανώς, στις επόμενες εκλογές το ποσοστό της Χρυσής Αυγής θα είναι σημαντικά μικρότερο.

Τέλος, αναφορικά με τον Καμμένο και τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», πιστεύω ότι εκφράζουν ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτι της κοινωνίας (αυτούς που είναι πατριώτες, τηρούν τις παραδόσεις, είναι πιστοί Χριστιανοί, πιστεύουν στις θεωρείες συνομωσίας κ.λπ) και δύσκολα θα πάρουν πολύ διαφορετικό ποσοστό από αυτό που πήραν. Θα παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο στο μέλλον, αφού σε ενδεχόμενο συνασπισμό κομμάτων της Δεξιάς από τη μία πλευρά, και αντίστοιχων της Αριστεράς από την άλλη, αυτοί θα βρίσκονται κάπου στη μέση, όντας Δεξιοί, αλλά ταυτόχρονα πλήρως αντιμνημονιακοί, θέση που λογικά θα υποστηρίζει η Αριστερά.

Σχετικά με τα υπόλοιπα κόμματα, το ΚΚΕ δεν κατάφερε να αυξήσει σημαντικά το ποσοστό του και πιθανότατα θα χάσει μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του αφού είναι δε συζητάει καν τη συμμετοχή του σε μία πιθανή κυβέρνηση Αριστεράς και, επιπλέον, υποστηρίζει ξεπερασμένες απόψεις. Η ΔΗΜ.ΑΡ. πήρε ότι ακριβώς περίμενε και κατά πάσα πιθανότητα θα συμπορευθεί με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α στις επόμενες εκλογές, στην προσπάθειά τους να κυβερνήσουν. Μαζί τους ίσως είναι και οι Οικολόγοι Πράσινοι που δεν κατάφεραν να μπουν στη Βουλή μόλις για 0.07%, η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α που απέσπασε κάτι περισσότερο από 1% (κατά την προσωπική μου άποψη πάρα πολύ λίγο αναλογικά με την τεράστια προεκλογική εκστρατεία που έκανε) αλλά και το κόμμα της Λούκας Κατσέλη που πήρε κάτω από 1% και δε φαίνεται ότι μπορεί να διαδραματίσει κάποιον σημαντικό ρόλο στο μέλλον.

Στην αντίπερα όχθη, τα κόμματα της Δεξιάς που ναι μεν δεν κατάφεραν να μπουν στη Βουλή, συγκέντρωσαν όμως σημαντικά ποσοστά και δείχνουν ότι –αν ενωθούν- μπορούν να ανταγωνιστούν τις δυνάμεις της Αριστεράς. Πρώτο απ’ όλα, το ΛΑ.Ο.Σ του κυρίου Καρατζαφέρη, που για μένα είναι ότι πιο γελοίο υπάρχει αυτή τη στιγμή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και δεν προτίθειμαι να ασχοληθώ περαιτέρω μαζί του. Όποιος καταλάβει τι υποστηρίζει, ας μου το εξηγήσει κι εμένα. Έπειτα, η ΔΗ.ΣΥ. της Ντόρας Μπακογιάννη που έλαβε 2.5% και σε συνεργασία με τη Δράση και τη Φιλελεύθερη Συμμαχία, μοιάζουν να μπορούν να συμβάλουν σημαντικά σε ένα Δεξιό μέτωπο. Για το τέλος άφησα την πρωτοεμφανιζόμενη «δημιουργία, ξανά» που απέσπασε 2% και πιστεύω ότι στο μέλλον θα μας απασχολήσει αρκετά, μιας και δείχνει να έχει ανοδική τάση και πορεία.

Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι, ριλέιτινγκ του δε φιούτσουρ, θα υπάρξει πιθανότατα ένας συνασπισμός της Αριστεράς, ένας της Δεξιάς, το ΚΚΕ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Το ΠαΣοΚ πιθανότατα θα διασπαστεί και οι μισοί θα πάνε με την Αριστερά και οι άλλοι μισοί με τη Δεξιά. Πρόβλεψή μου, είναι ότι τις εκλογές θα τις κερδίσει η Αριστερά κυρίως διότι:

1) μπορεί να δώσει ελπίδα στον υπερχρεωμένο κόσμο που είναι πάρα πολύς και που, οικονομικά, δεν αντέχει άλλο την υπάρχουσα πολιτική και σε λίγο καιρό θα αδυνατεί να φέρει εις πέρας τις υποχρεώσεις του και

2) διότι στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει ποτέ κυβέρνηση Αριστεράς, επομένως δεν έχει αποτύχει αποδεδειγμένα και πολλοί είναι εκείνοι που θα της δώσουν μία ευκαιρία. Αν πάντως, συνεχίζεται να εφαρμόζεται αυτούσια η σημερινή πολιτική, η κοινωνική έκρηξη και η μεγάλων διαστέσεων εξέγερση θα είναι αναπόφευκτες.

Τέλος, σε καμία περίπτωση, δε θα άφηνα το ενδεχόμενο της «δημοκρατικότητας» των εκλογών ασχολίαστο. Φαίνεται ότι τα αποτελέσματα της Κυριακής ψιλοαπέδειξαν αυτά που έλεγα για την Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική «Δημοκρατία». Ας δούμε μερικά στοιχεία:

Στην Α’ Αθήνας, ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχθηκε πρώτο κόμμα λαμβάνοντας το 19.11% των ψήφων και καταλαμβάνοντας μόνο 3 έδρες, ενώ η Νέα Δημοκρατία, έλαβε το 15.79% και 8 έδρες.

Στην Β’ Αθήνας, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε θράυση, όντας σχεδόν 10% ψηλότερα από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά παρ’ ολ’ αυτά, κατέλαβε 9 έδρες έναντι 14 της Νέας Δημοκρατίας.

Σε όλη την Επικράτεια, η Νέα Δημοκρατία κατέλαβε υπερδιπλάσιες έδρες από τον ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας μόνο 2% παραπάνω.

Τέλος, τα κόμματα που δεν μπήκαν στη Βουλή, συγκέντρωσαν το 19.03% των ψήφων και δεν έχουν κανέναν εκπρόσωπο στο Κοινοβούλιο, ενώ η ΝΔ που απέσπασε 18.85%, έχει 108!

Μήπως η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία δεν είναι Δημοκρατία ή μήπως –τουλάχιστον- πρέπει να αλλάξει κάτι στον εκλογικό νόμο; Η ερώτηση δεν είναι ρητορική.

Τώρα όμως, ας τα αφήσουμε όλα αυτά  γιατί πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι εποχές που διανύουμε είναι ιστορικές και πρέπει να τις ζήσουμε όσο το δυνατόν πιο έντονα μπορούμε. Απολαύστε το!

 Μάιος 2012