Ρε, δε γίνεται να είσαι αθώος και να καταδικάζεσαι για 25 χρόνια φυλακή. Δε γίνεται να είσαι, αθώος, να το έχεις αποδείξει κιόλας, και να σου λένε πως τα επόμενα 25 ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ της ζωής σου καταστρέφονται.
Σκεφτείτε λίγο, να αφήνατε ότι κάνετε αυτή την περίοδο, ότι σχέδια έχετε για το μέλλον, ότι όνειρα και ότι άλλο έχετε, να μπαίνατε στη φυλακή και να βγαίνατε το 2039!!
Ακόμα και αν δε το παθαίνατε εσείς, φανταστείτε να το πάθαινε κάποιος συγγενής ή κάποιος φίλος σας. Τι, επειδή ο Θεοφίλου έτυχε να μην είναι φίλος σας θα το αφήσετε να περάσει έτσι; Και, ένας άνθρωπος που ακόμα και μετά την καταδίκη του βγαίνει χαμογελαστός από το δικαστήριο, δεν μπορεί παρά να θεωρείται φίλος σας. Εκτός αν είστε δικαστές, μπάτσοι, φασίστες, πολιτικοί, ασφαλίτες, αστοί, εισαγγελείς ή κάτι συναφές.
Ας κάνουμε λοιπόν, ότι θα θέλαμε να κάνουν για εμάς οι άλλοι σε περίπτωση που είχαμε καταδικαστεί σε 25 χρόνια φυλάκιση, γνωρίζοντας πως είμαστε αθώοι, γνωρίζοντας πως το έχουμε αποδείξει, έχοντας μάλιστα και 19(!) μάρτυρες να δηλώνουν πως δε μας αναγνωρίζουν ως ενόχους για αυτά που, εν τέλει, καταδικαστήκαμε.
Αν δεν υπάρξει σοβαρή αντίδραση στην καταδίκη αυτή, για μένα δεν υπάρχει πλέον καμία ελπίδα. Μπαίνουν στα σπίτια μας, καταδικάζουν αθώους, διαλύουν διαδηλώσεις και όλα αυτά "γιατί έτσι" και εμείς κάνουμε σα να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Η τώρα λοιπόν, ή αλλιώς να πάμε να φτιάξουμε κοινότητες στα νησιά να περνάμε καλύτερα τουλάχιστον*, αφού έτσι κι αλλιώς δεν κάνουμε τίποτα.
*(και να αποδείξουμε πως η ελευθερία και η αυτοοργάνωση υπάρχουν και στην πράξη)
Υ.Γ.: Παρεμπιπτόντως, ο Τάσος Θεοφίλου έχει γράψει το καλύτερο διήγημα που έχω διαβάσει ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου