Ελαιώνας.

Μιας και βαριόμουνα και δεν είχα τι να κάνω και ήθελα όμως να κάνω κάτι και δεν είμαι και συμπαθητικός οπότε οι φίλοι μου δεν ήθελαν να βρεθούμε, είπα να πάρω το ΜΕΤΡΟ και να πάω μια βόλτα στο κέντρο.

Προχωρώντας προς το Σύνταγμα όμως, άλλαξα γνώμη και είπα να κατέβω στον Ελαιώνα γιατί πίστευα πως εκεί θα είχε πολλές ελιές για να κλέψω, να πάρω το λάδι τους και να κάνω άφθονες παπάρες, μέχρι να σκάσω από το ψωμί και το λάδι και να πεθάνω.

Τελικά, με το που βγήκα από το ΜΕΤΡΟ δεν είδα καμία ελιά, γιατί μάλλον θα τις είχανε κλέψει πριν από μένα κάποιοι ψιλοκατεστραμένοι τύποι με ελληνικές σημαίες που είχαν συγκέντρωση στο σημείο προκειμένου "να μην κατασκευαστεί Τζαμί στον Ελαιώνα", όπως έλεγαν τα προχειρογραμμένα και κακοφτιαγμένα πανό τους.

Δε σκέφτηκαν βέβαια ότι μπορεί και αυτοί να είχαν γεννηθεί στη Συρία και να γίνονταν και οι ίδιοι -κατά τύχη- Μουσουλμάνοι και να έπρεπε να φύγουν από τη χώρα τους γιατί δε θα ήθελαν να πεθάνουν γιατί στη χώρα τους γίνεται πόλεμος και να έρχονταν -κατά τύχη- στην Ελλάδα και να ήθελαν να προσευχηθούν κάπου για τους συγγενείς και τους φίλους τους που δεν βρήκαν τρόπο να φύγουν και κάποιοι περίεργοι και ψιλοκατστραμένοι τύποι με μπλε-άσπρες σημαίες να τους το απαγόρευαν γιατί έτσι.

Βέβαια, και οι άλλοι που κάθονται και προσκυνάνε κοιτώντας προς ένα βράχο που έπεσε από τον ουρανό στην άλλη άκρη του κόσμου δεν είναι και καλύτεροι...

Λίγο αργότερα που λέτε, επειδή σκέφτηκα πως μπορεί να έχει πιο πέρα ελιές για να κλέψω και να κάνω παπάρες, άρχισα να περπατάω μέχρι να τις βρω. Δεν βρήκα πουθενά ελιές, βρήκα όμως ένα παζάρι που οργανωνόταν από το Σύλλογο Ρακοσυλλεκτών και νόμιζα ότι είχε συλλογές από ρακί και τσίπουρα και τσικουδιές, αλλά τελικά δεν είχε τίποτα τέτοιο και νόμιζα λάθος.

Στο τέλος, γυρνώντας πίσω προς το ΜΕΤΡΟ, επειδή στο δρόμο νιαούριζα ήρθαν κάτι σκυλιά και άρχισαν να μου γαβγίζουν και να μου κάνουν ΓΑΒ ΓΑΒ ΓΑΒ, αλλά εγώ άρχισα να κάνω ήχους ύαινας -δηλαδή άρχισα να υαινίζω- και αυτά τρόμαξαν και έφυγαν.

Μετά όμως μπερδεύτηκα και ξέχασα πως έκανα ψεύτικα τους ήχους της ύαινας και νόμιζα πως ήμουνα ύαινα στ' αλήθεια και άρχισα να περπατάω στα 4 και να τρομάζω όλα τα σκυλιά και τις γάτες που έβλεπα μπροστά μου και ύστερα από λίγη ώρα άρχισε να μου αρέσει και πλέον σκέφτομαι σοβαρά να πάω σε μία ζούγκλα και να γίνω ύαινα και να παλεύω με τσίτες και τίγρεις.

Και, που ξέρετε, ίσως στη ζούγκλα βρω και ελιές!