Άντε, να φεύγουμε από τις πόλεις σιγά-σιγά...

Στις πόλεις ρε φίλε, δε ζεις. Επιβιώνεις.

Αντικρίζεις γύρω σου εκατομμύρια ανθρώπους τόσο βαρετούς, τόσο μίζερους και τόσο "παραιτημένους" από τη ζωή, που καταλήγεις να στρέφεις το βλέμμα σου στα φριχτά, πανομοιότυπα κτήρια και να σκέφτεσαι πως είναι σαν να μην τέλειωσε ποτέ η κατασκευή τους, πως δεν είναι δυνατόν να εργάζονται τόσοι άνθρωποι (αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί, εργάτες κ.λπ) για τόσους μήνες και στο τέλος να βγαίνει αυτή η μπούρδα, ενώ το σπίτι του παππού σου στο χωριό το έφτιαξε ο ίδιος μαζί με τον μπαμπά του, το θείο του και ένα φίλο τους που "ήξερε" και είναι 10 φορές πιο ωραίο.

Σκέφτεσαι πόσο καλύτερα περνούν τα παιδιά στο προαύλιο της εκκλησίας του χωριού παίζοντας ποδόσφαιρο και αυτοσχέδια παιχνίδια και πόσο χάλια περνούν στα σπίτια τους στις πόλεις με το playstation, στο mall, στο allou fan park, και στο Λαγονήσι που είναι το εξοχικό τους.

Σκέφτεσαι πόσο καλύτερα περνούν οι έφηβοι κάτω από τους πλατάνους και πόσο τους ζηλεύουν αυτοί που πάνε κάθε Σάββατο στα club, ξεκινάνε μπάφο από τα 14 γιατί οι "φίλοι" τους δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον, βλέπουν "How to kiss a girl for first time" βίντεο στο youtube και παίζουν lol και wow.

Πόσο καλύτερα περνούν οι παππούδες στο καφενείο του χωριού, σε σχέση με αυτούς στις πόλεις, που κάθονται κλεισμένοι στο σπίτι και γκρινιάζουν για τη σύνταξή τους, βρίζουν τους πολιτικούς, βλέπουν Τατιάνα και dancing with the stars και περιμένουν να ξεκινήσει κάποιο καλό τούρκικο για να τους βελτιώσει την καθημερινότητα.

Ε, λοιπόν, επειδή έχω την εντύπωση πως μπορώ να γράψω άλλα δέκα εκατομμύρια κείμενα με ψιλο-παρόμοιο θέμα και επειδή δε θέλω να φτάσω 55 χρονών μάνατζερ πολυεθνικής με σακάκι το πρωί και γυμνός στα μπουρδέλα το βράδυ να γεμίζω το χρόνο μου για να μη μου μένει καιρός να σκεφτώ πως ίσως κάνω κάτι -πολύ- λάθος, λέω να φεύγω σιγά-σιγά από την πόλη, να γλιτώσω από την εξαπλώμενη μιζέρια της και άμα θέλετε να σας πάρω κι εσάς μαζί.

(Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα με παρόμοιο κείμενο, πιο καλό και ολοκληρωμένο, μόνο που φοβάμαι μη δεν τελειώνει ποτέ.)

Τιμή.

Εδώ που έχουμε φτάσει, είναι πλέον τιμή μας να μας στραβοκοιτάνε οι μπάτσοι στο δρόμο.

Τσικνοπέμπτη.

Όταν οι λύκοι κατεβαίνουν στις πόλεις...

Όταν οι λύκοι κατεβαίνουν στις πόλεις / φοράνε μαύρα ρούχα / τραγουδάνε στους δρόμους / γράφουν στους τοίχους / πίνουνε τσίπουρα / κρατάνε σημαίες μαύρες και κόκκινες / μένουν ξύπνιοι τα βράδια περιμένοντας την ανατολή / κάνουν έρωτα σε παγκάκια / γελούν δυνατά / αγκαλιάζουν σφιχτά / κάνουν τραμπάλα / τα βάζουν με μπάτσους / με εμπόρους ναρκωτικών / με φασίστες / με χοντρούς που κορνάρουν στα φανάρια / λένε αστεία μέσα στις κλούβες / διαβάζουν βιβλία / παίζουν ποδόσφαιρο σε πλατείες / πηγαίνουν πολλές βόλτες / περνάει λίγος καιρός / τα βαριούνται όλα / ετοιμάζουν τα σακίδιά τους / παίρνουν τους φίλους τους / και γυρίζουν στο βουνό.

Τις Πέμπτες η φάση είναι μουσική...

"Η Hit & Rap ξεκίνησε το 2002 ως ανάγκη έκφρασης ορισμένων ανθρώπων που ασχολούνταν με τη ραπ μουσική και τη hip hop κουλτούρα, σε μια περίοδο υπέρ-εμπορευματοποίησης της μουσικής αυτής, επικράτησης του life style ακόμα και εμφάνισης ακροδεξιών αντιλήψεων. 

Οργανώθηκαν άτομα και σχήματα από καταλήψεις, στέκια και αυτόνομους χώρους για τον αντιφασιστικό-αντιεμπορευματικό ελεύθερο τρόπο έκφρασης του μουσικού αυτού πεδίου. 

Το hip hop αρθρώνει και ανέκαθεν άρθρωνε πολιτικό λόγο έχοντας ως γενεσιουργό αιτία την αντίδραση και την αντίθεση στην καταπίεση του συστήματος, ως έκφραση των ανθρώπων του περιθωρίου και των κατώτερων τάξεων."

Εικόνες.

Εικόνα πρώτη: Παιδιά από "πλούσιες" οικογένειες, που οι γονείς τους τους έχουν πάρει για δώρο πανάκριβα κινητά και όχι μπάλες, παίζουν ποδόσφαιρο με το i-phone για μπάλα, αδιαφορώντας για την "αξία" του.

Σκέτη ποίηση.


Εικόνα δεύτερη: Μαθητής 3ης Λυκείου, παίρνει στους βαθμούς σε όλα "20", εκτός από ένα "19". Στην τάξη, λίγο πριν μπει ο καθηγητής που του έβαλε "19", ανεβάζει τα πόδια πάνω στο θρανίο και βάζει τα χέρια πίσω από το κεφάλι στη γνωστή "αραχτή" στάση. Μόλις ο καθηγητής του λέει να κατεβάσει τα πόδια του, αυτός απαντά με ύφος: "Θα μου βάλετε 20;"

Σκέτη μαλακία.


(Όταν σας λέω εγώ πως η αλλοτρίωση του ανθρώπου ξεκινά από την 3η Λυκείου...)

Μακάρι να ήταν όλα στο χέρι μας...

Πωωω.. Μακάρι να ήταν η ζωή ένα παιχνίδι στον υπολογιστή ή ένας αγώνας μπάσκετ ή κάτι παρόμοιο. Όσο καλύτερα έπαιζες θα μπορούσες να πραγματοποιήσεις και τις ανάλογες επιθυμίες σου. Θα τα έδινα όλα λοιπόν, να βρω αρκετά χρήματα για να πάω ταξίδια, να βρω έμπνευση για να γράψω βιβλία, να βρω το θάρρος να εκδώσω και να πουλήσω τα βιβλία μου με τον δικό μου τρόπο, να μπορώ να μένω μεγάλες περιόδους του χρόνου σε κάποιο νησί, να παίρνω και τους φίλους μου μαζί, να μπορώ να φιλάω την Α. και στην πραγματικότητα και όχι μόνο όταν έρχεται στο όνειρό μου, να μπορώ να κάνω τόσα άλλα, που τώρα μοιάζουν αδύνατα.

Αν ήταν αγώνας μπάσκετ, θα έδινα το 100% μου, θα έπαιζα με τρελό πάθος και θέληση, θα έκανα τρελή προπόνηση και θα έκανα ότι περνούσε απ΄το χέρι μου για να νικήσω. Αν ήταν κάποιο παιχνίδι στον υπολογιστή, θα ήμουνα φουλ συγκεντρωμένος, δε θα άφηνα να μου ξεφύγει τίποτα και πάλι θα έκανα ότι, μα ότι, μπορούσα για να πετύχω τα όνειρά μου. Δυστυχώς όμως, δεν είναι όλα στη ζωή τόσο "στο χέρι μας". Υπάρχουν γαμημένοι περιορισμοί, γαμημένα "πρέπει", γαμημένη δυσκολία να βρίσκεις τα λεφτά που επιθυμείς, γαμημένοι προκαθορισμένοι τρόποι ζωής και άπειρα άλλα -γαμημένα- πράγματα που δε σε αφήνουν να ζήσεις όπως εσύ θες.

Είναι όμως, μέχρι να πειστούμε πως όλα αυτά τα "γαμημένα" τα δημιουργούμε μόνοι μας.