... και οι δασκάλοι δεν αρκούν να με κρατήσουν δεμένο ...

Δ.Π.Θ. - Όταν πετάμε




Δ.Π.Θ. - Στον κύκλο των παρανόμων




Τα Μάτια Των Πνιγμένων - Το μινόρε

Επιβίωση.

Θα μπορούσες να είσαι φυλακισμένος,
να περνάς μέρες και νύχτες στο ίδιο κελί.

Θα μπορούσες να είσαι βαριά άρρωστος
ακίνητος για μήνες σε κρεβάτι νοσοκομείου
ή με κάποια ανίατη ασθένεια
να μετράς χρόνια.

Θα μπορούσες να είσαι παγιδευμένος σε καροτσάκι
πιθανόν ανήμπορος να την αγκαλιάσεις
ή να δεις το χαμόγελο της.

Δεν είσαι σε καμία απ' αυτές τις κατηγορίες,
κι όμως όλοι οι παραπάνω
απολαμβάνουν πολύ περισσότερο τις στιγμές τους
απ' ότι εσύ.

Ζήσε επιτέλους ρε!

Blog και Τέχνη.

Ε, όπως και να το κάνουμε, τα blog θέλουν και λίγη τέχνη για να είναι ωραία.

Τέχνη όμως, είναι μόνο και μόνο το ότι τώρα έπρεπε κανονικά να διαβάζω για τις τροφικές αλυσίδες στη βιολογία και δεν το κάνω γιατί κάθομαι και γράφω αυτό εδώ.

Αυτό είναι από μόνο του ύψιστη τέχνη. Δε χρειάζεται κάτι άλλο.

Πάω να διαβάσω βιολογία λοιπόν!

Ας τους ξεκουρδίσουμε...

Κάθε λεπτό μέσα στις αίθουσες και μία γουλιά που ρουφιέται από τον εαυτό μας.

Κάθε παρατήρηση για "ησυχία", μία γερή κλωτσιά στ' αρχίδια μας.

Κάθε απουσία γιατί πήγες 3 λεπτά καθυστερημένος την πρώτη ώρα, μία ανάσα ελευθερίας γιατί θα έχεις 40' να τα εκμεταλλευτείς όπως θες και χωρίς να δώσεις λογαριασμό. Α! Εσύ ήθελες να μπεις στην τάξη. Αυτοί δε σε έβαλαν...

Μη μιλήσουμε και για μετά, για το απόγευμα. Να πρέπει να σε διδάξουν μαθήματα που υπό άλλες συνθήκες θα σου άρεσαν, άνθρωποι που συμβουλεύουν τα παιδιά να διαβάζουν 8 ώρες τη μέρα και, άμα γράψουν καλά, να δηλώσουν την καλύτερη σχολή που μπορούν, άσχετα αν τους αρέσει ή όχι.

Από τώρα αρχίζει η αλλοτρίωση του ανθρώπου και η μεταστροφή του σε έναν ρομποτένιο, αναίσθητο, ζητιάνο του θαυμασμού πανίβλακα.

Και προφανώς, ρομποτένιοι, αναίσθητοι, ζητιάνοι του θαυμασμού και της επιτυχίας πανίβλακες, που έχουν περάσει όλη τους τη ζωή διδάσκοντας την ίδια γαμημένη ύλη κάθε γαμημένη χρονιά, μόνο όμοιους τους μπορούν να δημιουργήσουν. Στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί κάποιοι, μετά από λίγα χρόνια, γίνονται ασφαλίτες, ματατζήδες, νταβατζήδες, (εκ)βιαστές και πολλά άλλα.

Και το περίεργο είναι πως όλοι ξεκίνησαν παίζοντας μπάλα και κάνοντας κούνια.

Και όλοι θα καταλήξουν δίπλα δίπλα, με ένα μάρμαρο να τους εμποδίζει να δουν τον ουρανό.

Στο ενδιάμεσο όμως, ότι προλάβει κανείς. Άλλος προτιμά να διδάσκει το ίδιο μάθημα, στο ίδιο κτήριο, στην ίδια αίθουσα για μια ζωή, άλλος προτιμά να εκμεταλλευτεί την -μοναδική- ευκαιρία που το δόθηκε να ζήσει και να απολαύσει όσες περισσότερες αγκαλιές μπορεί.

Ο καθένας με τις επιλογές του, δε λέω, αλλά είναι λίγο μαλακία να τις φορτωνόμαστε εμείς επειδή ο άλλος είναι κομπλεξικός και θεωρεί γραφικό το να μιλάς δυνατά στο μετρό ή το να κάνεις σεξ στο δάσος..

Το Πρώτο Θέμα να δίνει CD Άσιμου!

Άσχετο, αλλά πιστεύω πως οι αγώνες μας θα έχουνε πετύχει ολοκληρωτικά, όταν το Πρώτο Θέμα δίνει δώρο CD με τις κασέτες του Άσιμου.

Ή καλύτερα, όταν κλείσει το Πρώτο Θέμα.

Ή καλύτερα, όταν οι εφημερίδες σταματήσουν να δίνουν δώρο CD. 

Και κλείσουνε κιόλας.

'Όλες.

Θα φτιάξουμε εμείς πιο cool εφημερίδες ρε!

Εν τω μεταξύ, αναρωτιέμαι γιατί τα παιδιά φοβούνται τον Άσιμο. Επειδή έχει πολλά μούσια λογικά. Και τότε, σκέφτομαι, γιατί δε φοβούνται και τον Άη Βασίλη; Επειδή έχει άσπρα μούσια; Ακόμα και' δω ρατσισμός για τους μαύρους; 

Ακόμα και στις τρίχες ρε φίλε;;

Ένα χρόνο μετά..

Το είχαμε αποφασίσει από το προηγούμενο απόγευμα.

Το βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου.

Από τη μία ανυπομονούσα να έρθει το πρωί.

Από την άλλη σκεφτόμουν όλα όσα είχα ζήσει στη Villa.

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα.

Κατά τις πέντε έφυγα και πήγα σπίτι της.

Θα πηγαίναμε μαζί το πρωί.

Άνοιξα με τα κλειδιά μου να μην την ξυπνήσω.

Ξάπλωσα δίπλα της.

την αγκάλιασα, τη φίλησα απαλά να μην την ξυπνήσω αλλά και πάλι δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Θυμόμουν όσα είχαμε ζήσει στη Villa.

Εκεί τη γνώρισα.

Και το πρωί θα πηγαίναμε να την ξαναπάρουμε.

20 μέρες στα χέρια τους, δε γινόταν άλλο.

Το ήξερα ότι θα με έπιαναν.

Δε με πείραζε.

Ήταν 20 μέρες στα χέρια τους.

Δε γινόταν άλλο.

Δε σκεφτόμουν τη σύλληψη, την κράτηση, την ποινή.

Το μόνο που σκεφτόμουν, είναι αυτό που σκέφτηκα όταν με συνέλαβαν την πρώτη φορά.

Ότι κάποια στιγμή θα ξαναμπώ.

Αψηφώντας κάθε κόστος.

Κάποια στιγμή θα ξαναέμπαινα.

Και ξαναμπήκα.

Και ήταν και η A. μαζί μου.

Και άλλοι 91.

Θα υποτιμίσω τα συναισθήματά μου αν προσπαθήσω να τα γράψω στο χαρτί.

Τα συναισθήματά μου όταν πρωτοανοίξαμε την πόρτα.

Όταν ανεβήκαμε στην ταράτσα και ανοίξαμε το πανό.

Όταν έκανα την πρώτη μου βόλτα μετά από 20 μέρες στη Villa.

Και μετά μπήκαν αυτοί.

Το ξέραμε.

Το περιμέναμε.

Μας συνέλαβαν όλους.

Ποσώς μας ενδιέφερε.

Βγήκαμε έξω φωνάζοντας δυνατά και υψώνοντας τις γροθιές μας.

Το ένα μου χέρι κρατούσε το δικό της και το άλλο ήταν υψωμένο.

Νομίζω πως αυτή είναι η καλύτερη δυνατή χρήση των χεριών.

Στις κλούβες συνεχίζαμε να φωνάζουμε.

Και σιγά σιγά μαζεύτηκε κόσμος απ’ έξω.

Άρχισαν να φωνάζουν και αυτοί.

Φτάσαμε στη ΓΑΔΑ.

Μας χώρισαν άντρες από γυναίκες.

Μας χώρισαν.

Την ξαναείδα μετά από 3 μέρες στον ανακριτή.

Αυτή ήταν απέξω.

Την είχαν αφήσει ελεύθερη.

Εγώ τότε έμπαινα.

Πήγα να την αγκαλιάσω, αλλά με κράτησαν.

Μου χαμογέλασε.

Απ’ τα καλύτερα χαμόγελα που έχω δει.

Μπαίνω στον ανακριτή.

Μετά από λίγη ώρα, είμαι και εγώ ελεύθερος.

Ανοίγω την πόρτα των δικαστηρίων.

Αντικρίζω πολλές χιλιάδες κόσμου να τραντάζουν την περιοχή με τις φωνές τους.

Δακρύζω.

Την βλέπω λίγο πιο πέρα.

Ορμάω πάνω της.

Οι γλώσσες μας μπλέκονται.

Ξανακοιτάω στον κόσμο.

Είναι μέχρι όσο φτάνει το μάτι μου.

Δεν έχω ξανανιώσει έτσι.

Αρχίζω και εγώ να φωνάζω μαζί τους.

Την ξαναφιλάω.

Μένουμε εκεί για πολλές ώρες.

Μέχρι να απελευθερωθούν όλοι.

Αργά το βράδυ, γυρνάω σπίτι μου.

Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τα όσα είχα ζήσει.

Δεν μπορώ.

Πλημμυρίζω από συναισθήματα.

Χιλιάδες συναισθήματα.

Πάνω απ’ όλα όμως, ένα τεράστιο Σ’ ΑΓΑΠΩ.

Σ’ ΑΓΑΠΩ ελευθερία.

Σ’ ΑΓΑΠΩ A.

Σ’ ΑΓΑΠΩ σύντροφε.

Σ’ ΑΓΑΠΩ ζωή.

Είμαι πολύ κουρασμένος.

Ξαπλώνω και προσπαθώ να κοιμηθώ.

Μάταια.

Ξανασηκώνομαι.

Ανοίγω την τσάντα, παίρνω το μαύρο σπρέι, βγαίνω έξω και γεμίζω τους τοίχους:

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ.

(Όχι ότι τα έζησα εγώ όλα αυτά, αλλά κάποιος άλλος ίσως.)

Πάλι εδώ, μετα από καιρό..

Ντάαξει. Αυτό που στ' αλήθεια φοβούνται αυτοί που έρχονται τα βράδια και μας συλλαμβάνουν "γιατί έτσι", είναι οι φωτιές τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια στην Πλατεία Εξαρχείων. Και η μπασκέτα που υπάρχει εκεί τους φοβίζει πολύ, αλλά εγώ το έχω πει από καιρό πως πρέπει να βάλουν και δυχτάκι. (Νομίζω έχω ένα αλυσιδένιο σπίτι μου άμα θέλετε...)

Και έρχονται και στιγμές που σκέφτομαι, ότι τελικά, τις φωτιές στους πορτοκαλί κάδους με τα μαύρα καπάκια στην πλατεία, ίσως και να τις φοβούνται περισσότερο από τις φωτιές στους μπλε και στους πράσινους κάδους με τα ομόχρωμα καπάκια στους γύρω δρόμους.

Αλλά το θέμα είναι, ποιος λέει "Πάμε να τους γαμήσουμε ρε! Θα περιμένουμε να έρθει ο χειμώνας να ανάβουμε φωτιές στα Εξάρχεια και να καθόμαστε γύρω τους!" Ντάξει, μιας και ξεφύγαμε, η αλήθεια είναι πως και το καλοκαίρι τους τρομάζουν τα κάμπινγκ τα ελεύθερα. Βασικά, οτιδήποτε ελεύθερο τους τρομάζει. Ακόμα και η δικιά τους ελευθερία ίσως- γι' αυτό και δεν την έχουν αναζητήσει ποτέ.

Γι' αυτό έχει και 300 ευρώ αν σε πιάσουνε με σκηνή στην παραλία. (Στ' αρχίδια μας όμως τα λεφτά. Αν είναι να επηρεάζουν από τώρα τη ζωή μας, τη χάσαμε τη φάση...) Τη σκηνή πάντως, αν είσαι βλάκας και θέλεις να τηρείς τους νόμους, μπορείς να την έχεις μόνο σπίτι σου ή σε οργανωμένα cabigz. Μη το χέσουμε κιόλα..

Αν όμως τα cabis είναι αυτο-οργανωμένα, τότε θα υπάρχει πρόστιμο;;
Λογικά, μεγαλύτερο.

Αλλά είπαμε, στ' αρχίδια μας τα λεφτά!


Υ.Γ.: Θεωρητικά, σύμφωνα με τα παραπάνω, ο μεγαλύτερος φόβος τους θα ήταν οι φωτιές στις παραλίες τα καλοκαιρινά βράδια, αλλά αυτό παραείναι κλισέ για να τους τρομάξει.